C: Ciâo Frànco. Sta chi a l’é pròpio bèlla. E a l’é sucéssa pe ’n davéi.

F: Alê; Càrlo, atàcca a contâ che són tùtto oêge.

C: Un stanpòu o l’àiva, da bén bén do ténpo, un póffo con un conoscénte. In giórno i doî s’incóntran sótt’a-o vòrto da ferovîa, quéllo ch’o pòrta in ciàssa Barabìn.

F: Li dôve òua gh’é o semàforo e o giornalìsta?

C: Sci. O creditô, ch’o voéiva e palànche inderê, cómme o védde o stanpòu o l’invéste: «Alôa, ti veu dâmele ste palànche che me vêgne? T’ê pròpio ’n òmmo da póffi!». E o sbragiâva mâi tànto fòrte, che tùtta a génte d’in gîo a comensâva a fermâse pe-a coixitæ.

F: ’Na gràn brùtta figûa pò-u stanpòu!

C: Segûo! Ma ti sæ, pe sciortî fêua da sta verghéugna, cös’o s’é inventòu?

F: Cónta.

C: O l’à fæto móstra che lê e o seu conoscénte parlésan no de lê, o stanpòu, ma de ’na tèrsa persónn-a. Coscì o stanpòu o coménsa a rispóndighe: «E lê cös’o t’à dîto?» Quéll’âtro o no capìsce a cösa e o se sénte pigiò'n gîo. Rósso da-a ràggia o ghe màngia-a fàccia: «Gràn fìggio de ’n càn! Ma ti me pìggi in gîo? Ma t’ê vegnûo scémmo tùtt’asémme?» E o stanpòu, càlmo, o làscia indénde che quélla a fîse a rispòsta de quéll’âtra persónn-a. Coscì o ghe domànda: «Ma davéi o t’à dîto coscì? Ma che môro màrso! O te dêve di dinæ e o te dîxe quélle cöse! E ti alôa cöse ti gh’æ rispòsto?». O creditô, ch’o ghe capìsce sénpre de mêno de quélla sitoaçión, o se ghe gîa dìndoghe: «Gràn bastàrdo, t’eu dâghe in ciànto li e dâme e palànche che me vén?»

F: Da no crédighe! E cómm'a l’é finîa?

C: Ti sæ, són andæti avànti pe ’n bèllo pö! Co-o creditô ch’o vegnîva sénpre ciù màtto e o stanpòu ch’o ghe caciâva ’na frâze in sa e in la pe convìnse a génte ch’a l’êa in gîo che parlâvan de ’n’âtra persónn-a! E o gh’é ariêscîo: ciàn cianìn a génte a l’é scentâ e o stanpòu o s’é tiòu fêua da ’na gràn brùtta figûa.

F: Pa'nposcìbile che sta cösa chi a ségge sucèssa pe ’n davéi!

C: Ma quéllo che t’ò contòu o l’é tùtto vêo.