F: Bongiórno, Càrlo. Cóntimene ’n’âtra de teu.

C: A stöia do Tognìn o Poténte a l’é pròpio da contâ.

F: "O Poténte"! Ma che bèlli nomiâgi s’usâva inti ténpi pasæ!

C: E za. Ben. I vêgi de Sàn Pê d’Ænn-a contâvan che a mogê do Tognìn a o ronsâva de lóngo pe fâse portâ fêua a mangiâ. E a ghe dîva: "Tò-u sæ, a Têxo a m’ha dîto che són andæti a mangiâ fêua e che se són trovæ mâi tànto bén".

F: E o Tognìn, m’imàgino, o fâva móstra de no-acapî.

C: Pròpio coscì! Pe quésto a mogê a l’inscistéiva: "A Netìn ascì a l’é anæta a mangiâ fêua con seu màio e a l’é arestâ tànto sodisfæta...". Alôa, pe dâghe in ciànto li, ti sæ o Tognìn o Poténte cös’o l’à fæto?

F: Dìnni.

C: O l’à pigiòu a töa de câza, o l’à mìssa in sciô balòu e o gh’à dîto: "Òua ti saiæ conténta de mangiâ ti ascì de fêua!"