F: Damme a ménte Càrlo: cómm’a l’é quélla che ti m’àivi contòu de Pêgi?

C: Béh, a l’é ’n’âtra de quélle ch’o fâva o Labæn. Ti véddi, Frànco, o Labæn o s’arangiâva a fâ quàrche travàggio e un bèllo giórno o l’êa a Pêgi, inte ‘n caróggio stréito ch’o va da-o mâ fìnn-a a-a ciàssa da staçión.

F: Ebén?

C: Lê o l’êa li con l’Âpe, stracàrego perché o l’êa aprêuo a fa’n stramûo, cösétte da pöchi frànchi, no te sta-a crédde. Ma tànto ch’o chinâva pe quéllo carogìn o t’incòccia ’na màchina ch’a l’incoménsa a vegni’n sciù.

F: Ò za acapîo: ’na ratèlla pe chi dêve lasciâ o pàsso!

C: Pròpio coscì. Mi mò-u véddo o Labæn a dîghe “séi voî che dovéi andâ inderê perché mi són in deschinâ” e l’âtro a dî de no e de na perché a precedénsa ghe l’à quéllo ch’o mónta...

F: E cómm’a l’é finîa?

C: A ‘n çèrto pónto l’âtro o ghe fâ: “Se a mettéi coscì vedémmo chi se stùffa prìmma, tànto mi premûa no n’ò che són in férie”. E o Labæn, smortàndo o motôre de l’Âpe: “Ah, se l’é pe quéllo són d’acòrdio tànto mi són in pensción!”