C: Vêgni chi, Frànco. No fâ móstra de no védime, che me ne vegnûo in cheu ’n’âtra.

F: Va bén, Càrlo, ma dìnni a-a spedîa perché gh’ò spréscia.

C: E cöse sucêde? T’ê nasciûo a-o prìmmo dô?

F: Hò acapîo, se vedémmo!

C: Ma stànni càrmo! Durànte a goæra àn reciamòu un bèllo pö de génte, ànche quélli za de ’na çèrta etæ. O Labæn, ch’o gh’àiva za i seu anétti, l’àn mìsso de risèrva. Ti sæ òu tegnîvan li a fâ quàrche cónpito de quélli sedentâri.

F: E alôa? Dai méscite!

C: Bén, un bèllo giórno l’ofiçiâle o ciàmma tùtti sti “riservìsti”, o ghe dîxe cösa dêvan fâ e pöi o ghe órdina d’andâ ògnidùn da-a seu conpagnîa. Vìsto che o Labæn o l’êa inti paràggi de Sàn Pê d’Ænn-a o l’é tornòu a câza e o l’é andæto a Sàn Pê, un bàr ch’o l’êa a Barabìn.

F: Bàcere, Bacìccia! Dizerçión!

C: E za. Quànde àn vìsto che in cazèrma o Labæn o no gh’êa ciù, l’àn consideròu in dizertô e l’àn denonsiòu a-i carabinê. De fæti dòppo quàrche giórno l’atrêuan ch’o l’êa into bàr e voéivan arestâlo! E lê o gh’à dîto ch’o l’àiva sôlo fæto quéllo che l’ofiçiâle o gh’àiva ordinòu: razónze a seu conpagnîa. E a seu conpagnîa a l’êa quélla do bàr Sàn Pê a Barabìn!