C: Câo Frànco. Ma ti òu sæ chò-u Labæn unn-a o ne fâva e çénto ghe capitâvan?

F: Ti dîxi davéi, Càrlo? Veu dî che te n’é vêgnuo in cheu ’n’âtra de seu?

C: Scîe! Quànde gh’êa ancón i tranvài, peu dâse che fîse adreitûa prìmma da goæra, o Labæn e ’n amîgo êan andæti a balâ a Nèrvi, pròpio co-o tranvài. Alôa no l’êa cómme ancheu, óltre a-o sciafeur gh’êa ànche o bigetâio, che alôa ghe dîvimo tranviêre...

F: E cómme no! Me l’aregòrdo mi ascì, scibén che són nasciûo dòppo a goæra, o bigetâio asetòu derê...

C: Bén, i doî tîan fêua e palànche pe pagâ o bigétto, saiâ stæto vìnti cìtti ò zu de li, e e dàn a-o tranviêre. Sto chi o l’amîa i dinæ e o ghe dîxe che dôe palànche són fâse.

F: Ahime mi! Me l’aspêto gròssa.

C: Ti te peu imaginâ a discusción. O Labæn ch’o dîxe che no són e seu, l’amîgo ch’o ghe rispónde che no són mànco e seu, o tranviêre ch’o ribàtte: “stànni a védde che òua són e mæ!”. Insómma ’n ramadàn! Tùtto o tranvài òrmai o l’êa li aténto a sta ratèlla. O Labæn, ch’o s’é sentîo scöxîo, ti sæ cös’o l’à fæto?

F: Dìnni

C: Nonostànte tùtto sto fô, li in sciô tranvài gh’êa un ch’o pisaggiâva. O Labæn o l’é anæto da lê, o l’à scrolòu e o l’à adesciòu. Pöi o l’à sbragiòu: “Coscì òu séi pròpio tùtti che sémmo bèlli mìsci!”