C: Alêgri Frànco! Sta chi a l’é da contâ.

F: Dâi cónta. Ancheu gh’ò mâi tànto de quéllo ténpo lìbero che ti poriêsci parlâme per de ôe! Sciù, dìnni.

C: T’ò za dîto chò-u Labæn o gh’àiva ’n’Âpe ch’a ghe servîva pe stramuâ e cöse ch’o vendéiva, vestî, giachê, camîxe, insómma câpi d’abiliaménto. Un giórno o l’êa in vîa Cantôre quànde o l’à decîso de giâ inte unn-a de quélle stradétte che vàn vèrso o mâ. Sôlo che quélla ch’o l’a pigiòu a l’êa in sénso ùnico!

F: Ma o no ne fâva unn-a giùsta sto scignôro chi!

C: E za. E pénsa che in fóndo da stràdda gh’êa ’n cantonê, che cómm’o l’à vìsto o gh’à scigoòu pe fâlo afermâ. Ma lê nìnte: o l’é anæto avànti bèllo càrmo. Ma arivòu in fóndo da stràdda, lì gh’êa o cantonê a aspêtâlo!

F: De segûo o gh’à fæto a bolétta.

C: Aspêta. Stànni a sentî. O cantonê pe prìmma cösa o gh’à domandòu cómme mâi o l’à pigiòu a stràdda in sénso viêtòu. O Labæn, ch’o l’êa stæto operòu in gôa e gh’àivan levòu vîa tùtto, o ghe rispónde, con quélla vôxe ch’a se sénte e a no se sénte, che lê o no l’àiva vîsto o cartéllo. “E cômme mâi no ve séi fermòu quànde v’ò scigoòu?” o l’inscìste o cantonê. E o Labæn: “Perché no v’ò sentîo”. Ti sæ cómm’a l’é finîa?

F: Cónta.

C: O cantonê o l’à lasciòu anâ dìndo: “No vedéi, no sentî, no parlæ: ghe n’éi za do vòstro. Andæ, béll’òmmo. Levæve de chi! Fîto!”