F: Segûo, Càrlo, che inti ténpi pasæ ne sucedéiva de cöse da contâ

C: Öscì! Sénti ’n pö sta chi. De d’âto a-o bàr Sàn Pê, into quartê de Sàn Pê d’Ænn-a dîto i Carubæ, ghe stâva un chò-u ciamâvan o Tilìn. Un giórno o se métte d’acòrdio con dötrei amîxi pe anâ a pescâ de matìin fîto.

F: E pe quésto bezéugna anâ a dormî fîto ascì! Se no...

C: Pe fòrsa, vìsto che se són dæti apontaménto a çìnqu’ôe. E giùsto a çìnqu’ôe sti amîxi s’apreséntan de sótta a-o barcón do Tilìn e coménsan a ciamâlo.

F: De segûo quàrche vexìn o l’aviâ mogognòu.

C: Peu dâse, ma e crònache d’alôa no nò-u dîxan. Bén, quànde o Tilìn o s’é sentîo ciamâ o s’avànsa dò-u barcón, co-o capéllo in tésta pe fâ védde ch’o l’êa za prónto. “Chìnn-o sùbito” o ghe dîxe. Ma quélli aspêta che t’aspêta, a-a fìn òu ciàman tórna. E lê tórna o s’avànsa dò-u barcón, de lóngo co-o capéllo in tésta, e o ghe dîxe: “Són bèllo prónto. Són chi aprêuo a chinâ”. E nìnte. T’eu savéi cómm’a l’é finîa?

F: Dâi, dìmme!

C: O Tilìn o l’à continoòu a dormî e-i-amîxi te l’àn mandòu a quéllo pàize e se n’én anæti a pescâ sénsa de lê.

F: E za, Càrlo, cöse d’âtri ténpi...