C: Tò-u sæ, Frànco, quànte vòtte me vêgne in cheu de quànde chi a Sàn Pê d’Ænn-a gh’êa pìn de cavàlli? E ànche alôa ne sucedéiva de bèlle!

F: Alôa? Alôa a génte a stâva de ciù insémme: e ocaxoìn pe fâse dötræ gösciæ de rîe saiàn stæte bén bén de ciù che ancheu!

C: Cómme quélla vòtta chò-u Tilìn o l’êa cón ’n amîgo caratê in sce ’n câro tiòu da ‘n bèllo cavàllo e o védde un, pe tæra, ch’o se rebelâva ‘na fascìnn-a de légne ligâ in scê spàlle pigiâ da chi òu sa dôve.

F: Magâra in pòrto dôve de légne se n’atrovâva asæ.

C: Cómme t’æ dîto, a génte alôa a l’êa ciù disponìbile, coscì o Tilìn o fa fermâ o câro e o dîxe: “Bèll’òmmo, ghe n’éi ancón goæi de stràdda da fâ?” “Ancón in bèllo tochétto: fìnn-a a-o Belvedêre!” E o Tilìn: “Alón! Montæ in sciô câro: niâtri ascì anémmo la: lasciæ ch’o ségge o cavàllo a stracoâne lasciù ’n çìmma”.

F: Bén, in bèllo penscêo, ’na gentiléssa.

C: Scì, ma o bèllo o dêve ancón vegnî! De fæti quéllo o mónta, ma o se têgne a fascìnn-a in scê spàlle. Quànde o Tilìn o ghe dîxe de pösâla in sciô câro, ti sæ quéllo cös’o gh’à rispòsto?

F: Na, dìmme.

C: Òh no, pòsso camalâla mi. Viâtri séi za stæti coscì gentîli da dâme in pasàggio e mi n’öriéiva aprofitâne tròppo do cavàllo! T’æ capîo de che pàsta êan fæti i òmmi de ’na vòtta?

F: Ma dìmme in pö, Càrlo: ma êi tùtti coscì, viâtri chi a Sàn Pê d’Ænn-a?