C: A, Frànco! Ma t’ê de lóngo de spréscia! Ìntra in bitêga che te ne cónto unn-a!

F: De spréscia... o l’é o mæ pàsso. Avànti, dìnni.

C: Òua àn caciòu zu tùtto, ma prìmma gh’êa, da-e Pòrte da Lantèrna, sùbito dòppo a galerîa in slàrgo ciamòu Làrgo Lantèrna...

F: T’êu dî ch’o l’êa in slàrgo... làrgo! Batûe a pàrte òua li gh’é sôlo prîe e zétto...

C: E za! Sperémmo che ghe dàgan recàtto fîto... Òua, o Gêumo o stâva pròpio in Làrgo Lantèrna e davànti a cà o gh’àiva ’n òrto ch’o se demoâva a cavâ. Inte l’òrto gh’êa in méi. O Gêumo o gh’àiva ànche ’na scàtoa de marénghi d’öo e tò-u sæ dôv'o-i tegnîva?

F: No dìmme.

C: Asoteræ da-o câso do méi!

F: Da no crédighe! Pròprio cómme inte föe.

C: Bén, in bèllo giórno quarchedùn o ghe l’à aröbæ. Lê, tùtto sciâtòu, o va da-o maresciàllo di carabinê a denonsiâ a cösa. Ma ti peu acapî quæ a poéiva êse a sperànsa d’aciapâ o làddro e avéi inderê e monæe!

F: Êan de fêua e o poéiva êse stæto chiùnque.

C: Pròpio coscì. Vìsto pöi che a scàtoa o a tegnîva de lóngo asoterâ, o maresciallo o l’à consolòu dìndoghe: “Va bén, Gêumo, no stævela a pigiâ! Fæ móstra d’avéili ancón li asoteræ...”.