F: Con sto fréido e st’ægoa a derûo me pâ ’nposcìbile che de stæ se pòsse fâ i bàgni...

C: I bàgni! Tò-u sæ che ti me fæ vegnî ’n cheu l’Enrîco?

F: E chi diàscoa o l’é?

C: O l’ea ’n amîgo che gh’êa câo nuâ, ma ciù de tùtto bolâse; e dæto che chi a Sàn Pê d’Ænn-a no gh’êa goæi schéuggi, o l’anâva de spésso a Pêgi, da-a Prîa Pólla, pe poéise bolâ ’n mâ. Bén, un giórno, a són de nuâ, o l’é ariòu a di schéuggi ciù a-o làrgo e, cómm’a l’é ch’a l’é, o ténpo o l’é cangiòu e o s’é atrovòu in mêzo a-o mâ gròsso: mòuxi da no crédde!

F: In bèllo ciæto dónque tornâ inderê.

C: E za! Pe fâla a-e cùrte, i bagnìn són anæti a pigiâlo e, pe contròllo, te l’àn portòu a l’uspiâ. O fæto o l’é che te ghe l’àn portòu coscì cómme l’àivan pigiòu in mâ: in costùmme! Sénsa i vestî. E in costùmme o l’é ritornòu a câza.

F: Bàcere che bèlla demôa.

C: O poæ, naturalménte o gh’à domandòu percöse mâi o l’êa in costùmme e lê o gh’à contòu d’avéi sarvòu un chi negâva e d’avéilo portòu a l’uspiâ a-a spedîa scordândose de pigiâ i vestî.

F: ’Na véscia!

C: Sci, ma o poæ o se l’à colâ scinché, sciortìndo pe fâ o seu tùrno de travàggio, o no l’à lezûo a veitæ in scî giornâli...

F: ...ch’o l’êa o fìggio quéllo ch’o l’êa stæto sarvòu...

C: Quànde émmo saciûo sta cösa chi, gh’émmo mìsso cómme nomiâgio “Tontolini” e se sémmo demoæ a ciamâlo a-o teléfono: “Qui l’Europeo. Ci racconti di come ha effettuato il salvataggio in mare”.

F: L’é pròpio vêa, Càrlo, che-e böxîe àn e gànbe cùrte!