F: Æ sci, câo Càrlo, ancheu mæ mogê a l’à fæto péscio, che a mi o me piâxe tànto.

C: Pe êse bón o péscio o l’é bón. Segûo che gh’é péscio e péscio: un loâso o l’é ’na cösa, un laxèrto ’n’atra...

F: Ma a mi me piâxe e bóghe ascì, no goæi grénde se no són stopôze... e pöi no gh’àn tùtte quélle rèsche che se dîxe!

C: Tò-u li, Frànco, che a parlâ de pésci me ne vegnûo in cheu unn-a.

F: Dâi, cónta!

C: Chi a Sàn Pê d’Ænn-a gh’êa ’n vêgio pescòu ch’o vivéiva sôlo in sciâ pésca. De néutte o sciortîva pe anâ a pescâ co-i pâmiti, co-e nàsse, insómma, co-i seu atrèssi pe poéi pigiâ ’n pö de péscio e arangiâ a giornâ con goagnâse quélle pöche palànche pe poéi vîve.

F: Æ sci, alôa non se vegnîva rìcchi a pescà’n pö de péscio!

C: Bén, ’na néutte de quélle pìnn-e de desdìccia che no s’ariêsce a pescâ ’n açidénte, o tórna a-a rîva pròpio con pöco péscio: dötræ bóghe, quàrche anciôa e di bolâxi. E te làscio inmaginâ com’o fîse aragiòu!

F: Capìscio.

C: Arivòu a tæra co-a banàstra càrega de pöco péscio, in ciù de qualitæ andànte, o vêgne fermòu da ’n doganê, un mêzo gabìbbo, ch’o ghe domànda: «Cosa c’avete lì dentro?» O vêgio pescòu, za inveninòu pi-â pöca pésca, o se ghe gîa e o ghe dîxe: «Ma che “ciavétte” e “ciavétte”! O l’à vìsto e “ciavétte” stamatìn! Són bolâxi âtro che “ciavétte”!»