C: Ti véddi, Frànco, ghe saiéiva a stöia do Génio, dîto o Bêlo...

F: Ma tùtte-e vòtte ti gh’æ di nomiâgi un ciù coiôzo de l’âtro!

C: ’Na vòtta-a l’êa coscì: e génte stâvan ciù insémme e se demoâvan a bón pàtto; ànche co-i nomiâgi.

F. E za.

C: O Bêlo o l’â ’n òmìn (no ciù de ’n mêtro e trénta d’artéssa) e o faxéiva o caratê. O gh’àiva de lóngo i cavàlli ciù gròsci de quélli di âtri! Ti sæ, de quélli cavàlli da tîo, béstie enòrmi. Mah, mi pénso che i seu colêghi ghò-u fésan apòsta a dâghe quélli cavàlli li!

F: Segûo che fâvan ’na bèlla cóbia!

C: E no te dìggo o giamìn ch’o dovéiva fâ pe vestîli! Lê coscì picìn e loiâtri mâi tànto gréndi.O fâva de manêuvre... Pe métighe a colànn-a, o se-a ’nfiâva prìmma lê. Pöi o cavàllo (ch’o l’àiva inparòu a fâlo) o chinâva a tésta. A sto pónto o Bêlo o pösâva a seu tésta in scê quélla do cavàllo e o l’infiâva a colànn-a into còllo do cavàllo.

F: Quànde gh’é de bezéugno, se vêgne aspèrti!

C: Cómme tùtti i caratê, into retiâse a câza, o s’afermâva inte quàrche òstàia a béivine quarche gòtto. E ciù de ’na vòtta o tornâva a câza bel’inbriægo e fêua de tésta. Seu mogê a l’êa ’n donón...

F: Ma de picìn o gh’êa lê sôlo!

C: Bén, quànde o Bêlo o stralabiâva, seu mogê òu pigiâva e, picìn cóm’o l’êa, a tò-u metéiva de d’âto a l’armâio. E a-o tegnîva li asetòu scinché o no se carmâva...