C: Ò conosciûo ’na persónn-a, Frànco, de segûo inteligénte e con de capaçitæ, (o l’é andæto a travagiâ a bòrdo di aérei e-e léngoe o-e giasciâva bén) che gh’êa câo contâle ciù gròsse ch’o poéiva.

F: E chi-o saiéiva quésto tîpo òriginâle?

C: Ghe dîvan o Mìcca, un fanfarón farabolàn che tò-u racomàndo...

F: E percöse o s’êa coscì avoxòu?

C: Perché o ne fâva de chéutte e de crûe. Tànto pe contâte, ’na néutte, saiâ stæto doê ôe, doe-e mêza, o l’incoménsa a sunâ a-o citòfono de ’n seu amîgo. Quésto o s’adéscia e o s’avànsa da-o barcón pe védde chi l’é ch’o séunna a quél’ôa de néutte. Apénn-a o métte a tésta fêua da-o barcón o Mìcca, tutto sciâtòu, o ghe dixe de fâlo intrâ. L’amîgo o gh’àrve o pòrtego e òu fâ intrâ in câza.

F: Ma cös’a l’êa? ’Na vìxita de piâxéi a doê ôe de néutte?

C: Maché! Intròu ch’o l’é, o Mìcca o tîa fìeua ’n decamêtro e o se métte a mezuâghe tùtta a stànsia. «Ma cös’ ti fæ?, T’ê vegnûo scémmo?» ghe dîxe l’amîgo. E o Mìcca: «Tâxi che a sêi ôe m’arîa ’n aéreo càrego de sigarétte americâne e no sò dôve métile!»

F: Pròpio ’n fanfarón, sto Mìcca! Ma dìmme, Càrlo: Zêna a ghe l’àiva za l’ariopòrto?