C: Che demôe, che ciàciare, che ’nvexéndo, che reméscio!

F: Cös’ te sucêde, Càrlo? Ma no ti stæ goæi bén che ti stralàbbi?

C: Maché stralabiâ! Són regagîo cómme ’n zoênetìn. Ti sæ, êa aprêuo a pensâ a quànte séie da stæ émmo pasòu zu de sótta a-o bàr de ciàssa Barabìn.

F: Demôe a bón pàtto! Demôe d’âtri ténpi!

C: ’Na séia da stæ, ch’êa zu con di âtri zoêni, êmo li a sentî i gréndi che parlâvan de un. Un fanfarón falànpi se ghe n’êa un ch’o te ne dîva de quélle che no ti sàivi dôve métile! Bén, a ’n çerto pónto un di gréndi o dîxe: «Miæ che sto chi o me pâ pêzo do Gêumo o pûa».

F: Ma ti ghe n’æ de lóngo de nomiâgi da dîme! Pecòu che s’é pèrso l’ûzo. Ma dìmme: chi o l’êa sto Gêumo o pûa?

C: O l’êa un ch’o corîva in möto, un blagheur che gh’êa ciù câo dî de vésce che mangiâ ’na xàtta de raieu. E dæto ch’o dîva de lóngo che lê o fâva mangiâ a pûa a tùtti i âtri coridoî... tò-u li che gh’é stæto mìsso quéllo nomiâgio. Ti te l’aregòrdi o Tazio Nuvolari?

F: Sci, me pâ...

C: O l’êa ’n pilöta de màchine e de möto ascì, fòscia un di ciù gréndi pilöti do prìmmo Neuveçénto. Bén tò-u sæ cös’o dîva o Gêumo o pûa?

F: No, dìmme.

C: O dîva che quànde lê o fâva e córse o sciacâva e çêxétte in sciâ tésta de Nuvolari! T’æ acapîo? O ghe sciacâva e çêxétte!

F: Mâi fiâse di fanfaroìn!