F: Câo Càrlo, no saviéiva dîte o perché e o percómme, ma l’é za ’n pö che gh’ò inta tésta che no ti m’àggi contòu tùtto do bàrba Gustìn.

C: A córpa a l’é a teu! T’ê de lóngo de sprèscia... ti côri de sa e de la... pe cöse pöi...

F: Bén, quànde t’æ finîo, scigôime: vad’a fâ ’n gîo...

C: Euh, cómme ti ti-â pìggi! Stànni chi che te cónto do bàrba Gustìn! Cómme t’àivo za dîto, o bàrba Gustìn o gh’àiva ’na dìtta pe riparâ struménti navâli e in pö de frànchi o l’àiva fæti. Coscì, pe pigiâlo in gîo, o fræ ciù grànde, o bàrba Giovànni, quànd’o parlâva de lê òu ciamâva “o rìcco polón”.

F: Polón?

C: Za, mi pénso ch’o se voêse riferî a-a paràbola do “ricco Epulone e del povero Lazzaro”, ma vànni a védde cös’o l’àiva inta seu tésta. In ògni mòddo o bàrba Gustìn o s’êa mìsso sciù ànche ’na bèlla òficìnn-a, che pöi in fìn di cónti a l’êa ’n sotoscâ, pe poéi travagiâ mêgio.

F: Eh sci! Mîa ’n pö cöse fâ i dinæ!

C: Ma pe quésto o bàrba Giovànni o no ghe a fâva anâ tànto lìscia. Parlàndo do bàrba Gustìn o dixéiva de spésso: “O se da tànte âie pe quel’òficìnn-a che òua mi vàddo zu co-o çestìn da scciapàsse e me pòrto sciù tùtto!” Cómm’a dî che inte l’òficìnn-a gh’êa coscì pöca röba da stâ tùtta into çestin dôve se ghe tegnîva e légne scciapæ.