C: L’é pròpio vêa, Frànco, che i zenéixi són génte de mâ.

F: Percöse ti me dîxi coscì?

C: Perché ti véddi, un mæ amîgo...

F: Ghe sémmo tórna. Ti gh’æ a smangiaxón de contâme quarcösa... Bén, cónta, dâi.

C: Un mæ amîgo o travagiâva a-i “Cantieri Navali” de Séstri e in ténpo de goæra o s’êa dovûo inbarcâ in sce ’na corvétta ò ’n dragamìnn-e, no saviéiva. De segûo o l’êa ’n bàrco picinétto. Tra l’âtro o comandànte o l’êa un de Coghêuo e coscì, tra de liâtri doî, se parlavân in zenéize...

F: E saiéiva bén che ànche a-a giornâ d’ancheu chi l’é bón a parlâ o zenéize òu parlésse...

C: L’é coscì che a ’n cèrto pónto o comandànte o domànda a-o mæ amîgo: “Sénti ’n pö. Ti che ti travagiâvi inte ’n ciantê, cöse ti ne dîxi de métte ’na pónta pe poéi speronâ e âtre nâve?”

F: Insómma, o voéiva métighe ’n ròstro!

C: Quélla a l’êa l’idêa. Ma o mæ amîgo o gh’à sùbito rispòsto: “Mîa che sta bàrca chi a sta a gàlla pe-a rùzze! L’é mêgio lasciâ pèrde e stâ quêti, se dónca ne pertûzan cómme se foîscimo fæti de papê...”