F: O gh’à ’n nómme coiôzo, Càrlo, o reciàmmo pe-i öxélli che dêuvia i cacioéi.

C: O sò bén: a l’é a peléuia!

F: Scìnn-a o Marzâri, inta seu macétta “Caccia aperta” o-a nòmina quànd’o dîxe: “Stànni a védde che mæ mogê a s’é scordâ a peléuia co-o cotéllo. Bàsta che frigógnan inte stàcche... Òua cöse fàsso chi sénsa peléuia...”

C: Segûo! E chi l’êa bón a dêuviâ a peléuia o l’êa dîto peleuiànte. Mi sò bén ste cöse chi perché, a Barabìn dôve stâvo, gh’êa un chò-u ciamâvimo o Peléuia.

F: Ah, sti nomiâgi!

C: E gh’êa ’n motîvo, sæ, pe ciamâlo in quéllo mòddo li. Ti véddi, Frànco, o Peléuia o l’êa in patîo pe-a càccia. Se ti l’incontrâvi, stànni segûo ch’o te contâva ’na seu aventûa de càccia, magâra do càn ò do sccéuppo ò de ’n bùsco ch’o gh’à sgoaròu e bràghe...

F: O me pâ scìnn-a pêzo de ’n poêta ch’o te veu lêze e seu poêxîe!

C: Ma a cösa ciù bèlla ti-â dêvo ancón contâ.

F: Dâi, cónta.

C: A pasción pe-a càccia a l’êa coscì tànta che tùtte-e matìn lê o sciortîva d’in câza tùtto ingiarmòu da caciòu: o gh’àiva e scàrpe pe anâ into zèrbo, a caciéuia pe-a selvagìnn-a, o sccéuppo, a çénta pìnn-a de cartócce, a peléuia...

F: Æh sci! Quélla a no poéiva pròpio mancâ!

C: O fæto o l’é che, sciortîo de câza, o pasâva da-a vixìn a-o bar e no gh’êa de vèrso: o dovéiva intrâ a fâse ’n gotìn.

F: Ebén? Cöse gh’é de mâ?

C: Dìmmo nìnte. Sôlo che dòppo o prìmmo gotìn o se ne fâva ’n âtro, pöi ’n âtro ancón. Insómma, pe fâl’æ cùrte, tùtti i giórni tò-u portâvan in câza inbrægo cómme tùtto!

F: Ò acapîo! O no caciâva e béstie! O l’êa ’n caciòu da gòtti!