C: Saiâ, Frànco, che òua co-â televixón gh’émmo tùtto in câza, ma ’na vòtta a no l’êa coscì!

F: Cös’ ti veu dî, Càrlo?

C: Che ’na vòtta, a-i ténpi antîghi...

F: ...e za, perché ti òua t’ê antîgo!

C: Béh, antîgo o l’é mêgio che vêgio, no te pâ? Dîvo inti ténpi pasæ, no l’é che a génte a rinonsiésse a-e seu pascioìn.

F: Segûo.

C: Pe quésto, dò-u bàr Montecùcco... ti sæ dôv’o l’é?

F: No.

C: O l’é pròpio in fàccia a-a gêxa de Gràçie.

F: Ò acapîo.

C: O Montecùcco o l’êa ’n groscìscimo apascionòu de mùxica òperìstica. Pénsa ch’o l’avéiva unn-a de ciù inportànti coleçioìn de dìschi d’òpera. E da lê gh’anâva personàggi famôzi ànche perché o gh’àiva ’na salétta co-â tegnîva apòsta pe fâ sentî e òpere.

F: E za, cómme dîvimo a-e pascioìn no se rinónçia!

C: Càpita che ’n giórno gh’êa li dò-u Montecùcco ’na brancâ d’amîxi e tò-u li che da-a gêxa in fàccia sciòrte ’n funerâle.

F: Ahime mi!

C: A un di sti amîxi ghe vén da comentâ e o dîxe: «Eh sci, ciàn cianìn andémmo tùtti lasciù!»

F: Ma o l’êa ’n filòzofo?

C: Mah! De segûo lê o l’intendéiva lasciù dò-u canposànto da Castàgna. E sùbito ’n amîgo o gh’à rispòsto: « Gh’anémmo perché ne ghe pòrtan, perché mi gh’aviéiva tut’âtre intençioìn!» Ma quæ fîsan quéste intençioìn, pròpio no saviæ dîtelo.