F: Finîe e fèste, Càrlo, bezéugna ’ncomensâ a mangiâ de mêno. Sótta Natâle tròppi pastìssi, tròppi pandôsci...

C: ...tròppi pandôsci pe chi-i màngia!

F: E za! Gh’é tànte, tròppe persónn-e a-o móndo che n’àn nìnte da métte ’n bócca, méntre niâtri chi s’inpìmmo de dôsci.

C: Beh, veraménte mi no voéiva arvî sto discórso. Voéiva dîte che me n’êa vegnûo in cheu ’n’âtra de quànde mæ fræ o l’é partîo pe fâ o sordàtto.

F: E cöse gh’ìntra i pandôsci?

C: Ti dêvi savéi, Frànco, che pe Natâle mæ moæ a l’àiva fæto ’n pandôçe ma, l’é comm’a l’é, pàssa càppo d’ànno, pàssa Pasquêta e o pandôçe o l’é de lóngo li da insâ. Inte quéllo perîodo a mæ fræ gh’arîva a cartolìnn-a pe anâ a fâ o sordàtto. Alôa mæ moæ a ghe dîxe: «Mîa, pòrtitelo aprêuo o pandôçe. Chisà cöse te daiàn da mangiâ. E se te vén fàmme ti gh’æ quarcösa da métte sótt’a-i dénti».

F: Béh, a no l’é mîga ’na catîva idêa.

C: E defæti mæ fræ o se l’à mìsso in valîxe e o l’é partîo p’anâ a-o CAR. Arivòu a militâre sto pandôçe o giâva da ’n zàino a l’âtro, de lóngo da insâlo.

F: Se védde che ghe dâvan do mangiâ bón!

C: Pàssa çìnque ò sêi méixi e a mæ fræ ghe dàn ’na licénsa. Coscì o l’à portòu o pandôçe tórna a câza. E dæto che mi dovéivo sta vîa de câza pe quàrche giórno, mæ moæ a m’à dîto: «Càrlo, ti poriêsci portâtelo ti o pandôçe». Mi l’ò pigiòu, sci, ma l’ò ànche portòu inderê sénsa insâlo. A quéllo pónto o sâta sciù mæ poæ e o dîxe: «Cöse voéi fâne de quéllo pandôçe? Voéi fâlo ariâ scìnn-a a Natâle chi vêgne? Ma ve decidéi a mangiâlo ò no?» Mi no me regòrdo che fìn o l’àgge fæto quéllo pandôçe, ma mæ moæ a no n’à fæto ciù!

F: E a gh’àiva raxón: con di fìggi cómme viâtri doî!