F: Alê, Càrlo! Stavòtta chi són mi che véuggio contâtene unn-a.

C: Ma va! E cös’ te sucêde? Ti t’ê adesciòu con l’âtro pê? Ma mîa ’n pö! Sciù, dâi, cónta.

F: Ti sæ, quànde mi êa figioâme, tùtti tra de liâtri parlâvan zenéize, mêno che co-î figeu...

C: ...e l’é pe quésto che, se no se démmo da fâ, sémmo in sciô pónto de no parlâlo ciù!

F: Bén, sperémmo de no! Te dîva che alôa no l’êa pe nìnte difìçile sentî a génte pe-a stràdda ch’a parlâva in zenéize, perché tùtti êan boìn de parlâlo, ànche i forèsti. Coscì sucêde che ’n bèllo giórno mi êa in sciô fìlobo...

C: Ti in sciô fìlobo? Me pâ ’nposcìbile! Ti gh’æ de lóngo o panê pösòu in sciô sedîle da màchina...

F: Te l’ò dîto, Càrlo. Âtri ténpi. E a quélli ténpi li gh’êa ànche o bigetâio, che alôa ghe dîvimo “tranviêre”. A ’n çèrto pónto o mónta ’n òmmo, un pö grascelòtto, o tîa fêua ’na tésera e, méntre o-a móstra a-o tranviêre, o ghe domànda, sbragiànd’in pö: “O va bén sto chi?”. E o tranviêre: “O va bén, o va bén”. Ma se védde che l’òmmo o no l’êa sodisfæto da rispòsta e o ghe dîxe: “Ò sci ò no? Ò sci ò no?”

C: Mah! A no me pâ ’na domànda de un goæi fùrbo.

F: E l’êa coscì. Se vedéiva ciæo che quéll’òmmo li o l’àiva quàrche problêma. Ma o tranviêre, a-o pòsto de dîghe sci e ciantâla li, o ghe fa: “Ò dîto ch’o va bén!” E l’âtro: “Ò sci ò no? Ò sci ò no?”

C: D’anâ avànti pe ’n bèllo pö sénsa conclùdde!

F: Defæti o tranviêre o dîxe tórna, sbragiàndo ciù fòrte: “Ò dîto ch’o va bén!”. E l’âtro: “Ò sci ò no? Ò sci ò no?”

C: E cómm’a l’é finîa?

F: Che a ’n çèrto pónto, sénsa mâi dîghe “sci” e ciantâla li, o tranviêre o ghe dîxe: “Ò dîto ch’o va bén! Ma cöse séi? De Bargàggi?”

C: Ahime mi!

F: E t’æ pròpio raxón, Càrlo, a dî coscì, perché in sciô fìlobo gh’êa un de Bargàggi! “E cöse gh’éi voî con quélli de Bargàggi?” O rèsto òu làscio a-a teu fantaxîa!