F: Çèrte vòtte, Càrlo, pénso che tùtte e léngoe gh’àgian ’n’ànima e che demoâse co-ê paròlle o ségge un di zêughi ciù bèlli e afascinànti. Pìgite ’n pö o provèrbio: “O mâ o l’é o mâ”...

C: In belìscimo zêugo de paròlle!

F: Sci, ma ch’o vâ sôlo in zenéize perché a paròlla mâ a veu dî “mare”, ma ànche “male”. E tò-u li bèllo prónto sta demôa da dî a-i forèsti. Cómme quélla scignôa ch’a l’êa in Paviàn, che quànde ghe domandâvan cöse gh’êa da mangiâ a se demoâva a dî “Quéllo ch’àn chéutto”, che, dîto tùtto de sciòu o vêgne “Quéllo càn chéutto” ch’a l’é tùtta ’n’âtra cösa!

C: Béh, Frànco, se l’é pe quésto ànche chi a Sàn Pê d’Ænn-a no se fémmo mancâ nìnte!

F: Sàiva a dî?

C: Ò conosciûo ’na scignôa ch’a gh’àiva ’n’òstàia e lê ascì a se demoâva co-ê cazànn-e. Prezénpio, quànde ghe domandâvan a sâ a ghe dîva: “Figeu, pöca sâ, mêgio a ve fa stâ! No stæ a ezagerâ”.

F: Sénpre co-o brasìn cùrto sti bitegæ!

C: Sci ma quésta a l’êa fantaziôza. Quànd’a servîva i prìmmi e a ghe dâva o formàggio a dîva de lóngo: “Condîvelo figeu, che o formàggio o l’é câo”. Che dîta coscì a pâ sponciâ un a métte o formàggio. Ma s’a vêgne dîta stacâ: “Con dîvelo...”

F: Bén, inte quésto câxo a veu dî pròpio a cösa a-a revèrsa: pöco formàggio, che ve l’ò dîto ch’o l’é câo...