C: Cómm’a se ciàmma, Frànco, quélla macétta do Marzâri in sciô tranvài?

F: Béh, a se ciàmma pròpio “O tranvài”. Percöse ti mò-u domàndi?

C: Perché l’é pròpio vêa che in sciô tranvài ne sucêde de tùtti i colôri!

F: Se l’é pe quésto me n’é sucèsso unn-a scìnn-a a mi!

C: Ma ti me l’æ za contâ. O sbàlio?

F: No, no, sta chi a l’é ’n’âtra. Ti dêvi savéi che êo in sce ’n fìlobo, quànd’o mónta da derê...

C:...no cómme ancheu che tùtti ìntran da tùtte e pòrte...

F: Ah no! Alôa s’êa in pö ciù educæ! Bén, te dîvo, ìntra in scignôro distìnto, co-o bàcco perché o ranghezâva in stisìn, e o domànda de poéise asetâ.

C: Béh, s’o gh’àiva di problêmi a stâ in pê no gh’é mîga nìnte de strâno.

F: Segûo! O fæto o l’é ch’o l’à domandòu co-in pö d’arogànsa, inte ’n mòddo in pö rùstego, che quéllo asetòu, méntre ch’o s’îsâva pe lasciâghe o pòsto, o s’é risentîo e o gh’à dîto de êse ciù gentîle quànde se domànda ’n piâxéi...

C: ...o mìnimo che se pòsse fâ...

F: Ma sto scignôro, òrmâi asetòu, o contìnoa con quéllo tón, e a sto pónto chi, tànti in sciô fìlobo dâvan raxón a quéllo ch’o l’àiva lasciòu o pòsto. O scignôro, distìnto, co-in parlâ apomelòu, anche se con tròppa sósta, vìsto cómme se metéivan e cöse o voéiva dâghe in ciànto li fòscia, dìggo mi, pe no mescciâse co-o popolìn. Coscì o dîxe a vôxe èrta e bèllo ciæo e in italian: “Piantiamola di parlare come i fattorini”...

C: Ahi, ahi...

F: E za, perché a bòrdo gh’êa un co-in pàcco inte màn ch’o gh’à sùbito dîto: “E cöse gh’éi, voî, co-i fatorìn?”

C: Tò-u li che l’é scciupòu a ratèlla.

F: No ti tò-u crediæ, Càrlo, ghe n’àn dîte tànte, ma tànte che quéllo scignôro o l’à dovûo chinâ a-a prìmma fermâ!