C: Frànco, però, cómme càngia-a vìtta!

F: E cös’ te sucêde? T’é sciupòu a coæ d’êse ’n filòzofo?

C: Òua! T’ê de lóngo a dî de gimichîe! Ti véddi, êo aprêuo a pensâ a-i mercoéi comunâli, cómme quéllo chi da-a vixìn de vîa Dondêro ò quéllo de ciàssa Treipónti.

F: Ebén?

C: Intànto ’na vòtta ti gh’atrovâvi in mùggio de röba nostrâ! Mîa ’n pö se òua t’ariêsci a-atrovâ di cöi garbûxi! Ti sæ, quélli che dâvan quéllo bèllo vèrde a-i menestroìn...

F: Hmm! ’Na bontæ. Ma, se l’é pe quésto, ’na vòtta quæxi tùtti i bezagnìn criâvan cöse gh’àivan da vénde pe çercâ d’aciapâ e cazànn-e. Ancheu tùtto mùtto!

C: E l’é ’n pecòu, perché gh’êa di crîi ch’êan pròpio bèlli.

F: Mi ne n’aregòrdo un de quand’êa figeu e mæ moæ a me portâva con lê a fâ a spéiza in ciàssa Scîo a-a Fôxe. Gh’êa ’n bezagnìn che a-a stagión de péie o criâva: “Ma che péie, ma che péie! Chi se màngia e chi se béie!”

C: E za, perché quànde-e péie son méuie gh’àn in mùggio de sùgo.

F: Ma stànni a sentî sta chi.

C: Dâi, dìnni.

F: Sénpre li da quéllo ch’o vendéiva e péie, in giórno se ghe prezénta ’na scignôa ch’a voéiva giùsto de péie e a ghe domànda se són bónn-e. Lê o ghe fa: “Són coscì bónn-e che sàn de banànna”.

C: Segûo! Se ghe dîxe coscì quànde-e péie són davéi dôsci e savoîe.

F: E ti sæ cös’a gh’à rispòsto a scignôa? “Alôa no-e véuggio: e péie dêvan savéi de péia, no be banànna!” e a no l’à acatæ! T’æ acapîo comm’a l’é ch’a l’é?

C: Da no crédighe...