F: Ti sæ, Càrlo, cös’êa aprêuo a pensâ?

C: No, dìmme.

F: Che into ténpo cangiâ i mestê e-e paròlle che se dêuviâvan pe quélli mestê ciàn cianìn se pèrdan.

C: E za! Purtròppo no gh’é nìnte da fâ: se-e paròlle no ti l’adêuvi, o seu destìn o l’é quéllo d’ascodâsele.

F: Pigémose ’n pö o strapontê, in mestê òrmâi sparîo perché e strapónte no són ciù inpîe de lànn-a. Chisà che nómme o l’àiva in zenéize quéllo struménto ch’o servîva a scalasâ a lànn-a e a levâghe i mòtti!

C: Prezénpio, chi o sa ciù cöse són, ò cöse êan, e pöe? Che pöi són quelli tochétti de lìn che se metan pe fermâ i spàghi pe trapontâ e che fàn quélle fosétte into ciàn da strapónta.

F: Mæ nònno o fâva o bancâ – veraménte o l’êa ’n ebanìsta – e in câza gh’émmo ancón i seu færi: de tànti conóscio o nómme, ma de çèrti... Però ’na cösa in sce mæ nònno m’é câo dîtela.

C: Me pâ che ti ascì t’æ pigiòu l’àndio de contâ... Ma va bén: cónta!

F: Mæ nònno o travagiâva sótta padrón inte ’na dìtta che, pe fâ i progètti, a gh’àiva ’n inzegnê. Sucêde che l’inzegnê o dîxe a mæ nònno de fà’n çèrto lòu inte ’n çèrto mòddo. Mæ nònno, ch’o l’êa in bancâ d’esperiénsa, o ghe rispónde che coscì o travàggio o no saiéiva stæto in pê e ch’o l’anâva fæto inte ’n mòddo diferénte. Ma l’inzegnê o gh’a dîto che li o comandâva lê e che o travàggio o se fâva cómme lê o l’àiva stabilîo.

C: L’é de lóngo coscì: chi manézza no penézza!

F: Finîo o lòu segóndo o progètto de l’inzegnê, tò-u li ch’o no sta in pê. Alôa mæ nònno, ch’o ghe l’àiva in sciô göscio, o gh’à dîto a l’inzegnê: “Sciâ sa cöse ghe dìggo? Che sciâ l’é ’n inzegnê sénsa inzégno!”

C: Bén dîto!

F: Sci, ma mæ nònno, pe quésto, o l’é stæto licençiòu.

C: Âtri ténpi!