Gexetta solitäia
che in te l'ombra ti t'ascondi
di erboi secolari
fra e ramme e e feuggie,
in te l'anima t'adesci
e o se desgheugge
ûn dexidëio d'ascordio, d'eternitae.
Drento de ti,
sotta a-a votta scûa,
gh'é o rezzo,
gh'é o silensio, a paxe,
o mistero
de Quello ch'o s'asconde
là, in sce l'artâ.
E ch'o l'é solo...
No gh'é nisciûn a pregâ
inzenoggiòu a-i Seu pê.
A tegnîghe compagnia
gh'é ûn poviòu lûmin rosso:
o lûmin con l'euio e o sexendê.

Antonio Fioravanti