Fra tutti i zeughi d’inzegno co-e létere, questo chi o porieiva ese un di ciù antighi; defæti, se pensa ch’o segge nasciuo trei secoli avanti Cristo. O l’é o palindromo.

A paròlla a vegne da-o grego antigo e a veu dî “corî doe vòtte”. A l’é ’na fraze, paròlla ò numero ch’o l’aresta identico quand’o ven lezuo in senso contraio. Saieiva a dî che, sensa consciderâ acenti, ne pontezatua, ne spaççi, i palindromi peuan lezise da scinistra verso a drita opûre da drita a scinistra. O fascino e a coixitæ che pròvoca a perfeçion da scimetria agiutan a spiêgâ a magîa de questo pasatenpo coscì antigo. E perché no tentâ in zeneize? Ecco quarche nòstra parolinn-a palindroma pe fave di ezenpi: aia... anâ... òmmo... òsso... inni... Anna... Ninin... radar... alagala... avieiva... alevævela...

L’ei lezue in senso contraio, vea? Ma l’é poscibile fâ questo anche co-ina fraze intrega e, gîa che te regîa, mi son riescîo a cavâ queste chi:

A l’é ò pâ d’ese da poela?
O l’é Barabba, rabelo!
E erbe ebree.
O t’aiva luou l’aviatô.
A l’é da  ’na canâ de la.
A ne l’à alenâ.
Ai! No gnaognâ, rango! Angonia!
Aviö l’öo ò l’oiva.
Amortâ ’n atro mâ.
Anni fa, rapii, parafinn-a.
O pitô e l’òmmo, lê, o tipo.
E za... ’n òmmo, ’n aze...
O no l’é òmmo... e l’önô?
A n’é za acatâ e atacâ a Zena.

Naturalmente, ciù longa a diventa a fraze, meno ciæo o peu restâne o senso; ma se v'é cao zugâ co-e paròlle, se voei ben a-o nòstro bèllo zeneize e se gh’ei coæ de lanbicave ’n pö o çervello, vâ a penn-a de fâghe a preuva inta nòstra lengoa. Cöse ne dî?

A vive! Eviva!

Alan Gazzano
Buenos Aires, Argentinn-a
www.genoves.com.ar